Rozpoczynamy świętowanie uroczystości Narodzenia Pańskiego. W naszej tradycji jest to czas radosnego, rodzinnego świętowania misterium wiary świętej, Jezusowego, narodzenia w Betlejem. W Judei, w mieście Dawidowym, gdzie wybrał się św. Józef, żeby dać się zapisać razem z Maryją, swoja małżonką. Ona była brzemienna. gdy tam już byli, dopełniły się, aby urodziła. (por. Łk 2 4,5) Tak oto: „To Słowo pełne łaski i prawdy ciałem się stało i namiot postawiło pośród nas” (J,1 14). Zdumieni śpiewamy kolędę Bóg – się rodzi Moc – truchleje Pan niebiosów – obnażony Ogień – krzepnie Blask – ciemnieje Ma granice – nieskończony Wzgardzony – okryty chwałą Śmiertelny Król – nad wiekami

Zapalamy świece i kolorowe lamki, łamiemy się opłatkiem, ustawiamy i przyozdabiamy choinkę „drzewko światłości”. Zostawiamy puste miejsce przy stole, pamiętając o tych, którzy może jeszcze niedawno zasiadali pośród nas, czy o osobach ubogich lub samotnych.

Nie zapominając o boskiej naturze Jezusa, w tym czasie szczególnie dostrzegamy Jego ludzką naturę. Jezus przychodzi aby wypełnić zbawczą misję. Przychodzi we wspólnocie życia i miłości, w Świętej Rodzinie, aby dokonać odkupienia rodzaju ludzkiego.

List Prezydium Konferencji Episkopatu Polski do Kapłanów na Wielki Czwartek. Drodzy Bracia Kapłani! Jak co roku na Wielki Czwartek kierujemy do Was serdeczne słowa pozdrowienia i braterskiej więzi. Pierwotnie planowaliśmy przekazać Wam ten wielkoczwartkowy list z innym przesłaniem i rozważaniem, które wpisywało się w tradycję minionych lat i w ogólnopolski program duszpasterski. Jednakże wydarzenia minionych tygodni zaskoczyły nas wszystkich, czyniąc czas tegorocznego Wielkiego Postu nieporównywalnym z niczym, co osobiście znamy i co dotychczas przeżywaliśmy.

Na skutek pandemii i wprowadzonych rygorów sanitarnych opustoszały zarówno ulice naszych miejscowości, jak i kościoły czy kaplice. Po raz pierwszy od czasu wojny nie będziemy razem celebrować Mszy Krzyżma i odnawiać w katedrze przyrzeczeń kapłańskich. Ograniczyliśmy sprawowanie liturgii do kilkuosobowych grup, a bezpośredni kontakt z wiernymi możliwy stał się tylko w wyjątkowych przypadkach. Łączymy się na modlitwie dzięki środkom społecznego przekazu. Z bólem serca przyjmujemy wiadomości o zarażeniu, chorobie i śmierci tysięcy osób na całym świecie oraz o przebywających w szpitalach zakaźnych w oddaleniu od bliskich. Wśród ofiar pandemii jest wielu kapłanów. Dla naszych wiernych i dla nas samych trudnym doświadczeniem staje się nie tylko zarażenie i choroba, ale także skutki społeczne: kwarantanna, zawieszone zajęcia w szkołach i uczelniach, przymusowe przestoje i urlopy w wielu miejscach pracy, zatrzymanie życia kulturalnego. Zapewne przyjdzie nam przyjąć jeszcze wiele cierpień i zmagań związanych ze skutkami pandemii. Wszystko to powoduje wiele niepokoju i lęku wśród wiernych, ale także między nami. „Przestraszyliśmy się i zagubiliśmy – mówił kilka dni temu papież Franciszek. Podobnie jak uczniów z Ewangelii ogarnęła nas niespodziewana i gwałtowna burza. Uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy w tej samej łodzi, wszyscy słabi i zdezorientowani, ale jednocześnie ważni, wszyscy wezwani do wiosłowania razem, wszyscy potrzebujący, by pocieszać się nawzajem”. W tym miejscu wyrażamy naszą serdeczną wdzięczność Wam, drodzy Kapłani, za Waszą postawę miłości i ofiarną posługę w tych trudnych okolicznościach, za serce, które okazujecie potrzebującym. Dziękujemy zwłaszcza za troskę o chorych, cierpiących i samotnych, a także za modlitwę za tych, którzy się nimi opiekują, narażając własne zdrowie, a często także życie. Dziękujemy, że wielu naszych braci kapłanów stworzyło możliwość wspólnej modlitwy poprzez Internet. Prosimy Was o trwanie na osobistej modlitwie i o ofiarowywanie przeżywanych cierpień w intencji zatrzymania epidemii i ograniczenia jej negatywnych skutków. Dziękujemy za konkretne zaangażowanie w pomoc osobom starszym, potrzebującym, będącym w kwarantannie, za jałmużnę wielkopostną wspierającą finansowo wiele dzieł, za zorganizowanie internetowych rekolekcji oraz telefonów duszpasterskiego wsparcia. Dziękujemy za dowody, jakie okazujecie sobie wzajemnie w kapłańskim życiu i posłudze, pomimo fizycznego oddalenia od siebie. Dziękujemy jednocześnie za zrozumienie i stosowanie się do rozporządzeń kościelnych i państwowych. Służą one zachowaniu zdrowia i życia nas wszystkich. Czas, który teraz przeżywamy, jest dla nas wielką tajemnicą, którą trudno obecnie odczytać. Ufamy, że w przyszłości lepiej i głębiej ją zrozumiemy. Jednak już dziś pragniemy ją przeżywać w duchu pokory i wiary. W tym duchu odkrywamy bliskość Chrystusa Pana. Doświadczenia, w których uczestniczymy, są czasem, w którym On jest obecny, działa i przechodzi drogą Paschy wśród nas i dla nas. Przechodzi może niezauważalnie i jakby bezowocnie, bo pośród mrocznych okoliczności, przyjmując słabość, cierpienie, odrzucenie, osamotnienie i niezrozumienie. Przechodzi z nami przez wielorakie doświadczenia cierpienia, choroby i śmierci, które budzą w nas lęk i paraliżują. Jezus wytycza jednak drogę z perspektywą zmartwychwstania i życia – drogę paschalną, wpisaną w nasz chrzest. Podobnie jak poznali ją apostołowie, tak obecnie doświadczamy jej my i przeżywamy lęki i opory wobec misterium paschalnego (por. Mt 16, 22). Jednocześnie ta właśnie Pascha – Jezusa i Kościoła – jest dla nas podstawowym światłem i zaczynem, by odnowić i przyjąć sens naszego życia i towarzyszących nam wydarzeń. Uczymy się tego z pokorą. Możliwe, że te szczególne Eucharystie, które przeżywamy w ogromnym osamotnieniu i wyciszeniu, oraz czas przeżyty na adoracji eucharystycznej, staną się zaczynem odnowy naszej obecności i posługi w życiu diecezji, parafii, wspólnot życia konsekrowanego i w domach formacyjnych. W tym doświadczeniu wiary nie idziemy i nie możemy iść w pojedynkę – każdy zdany tylko na samego siebie lub na małą grupę osób. Chrystus gromadzi nas wokół Siebie i obdarowuje nas sobą – Kościołem. Przypomina nam o tym papież Franciszek: „W obecnej sytuacji pandemii, w jakiej się znajdujemy, żyjąc mniej lub bardziej odizolowani, jesteśmy zachęceni do odkrycia na nowo i do pogłębienia wartości komunii jednoczącej wszystkich członków Kościoła. Zjednoczeni z Chrystusem nigdy nie jesteśmy sami, ale tworzymy jedno Ciało, którego On jest Głową”. Bardzo pragniemy tej wspólnoty i wspólnotowego towarzyszenia. Chcemy przekładać to pragnienie na potrzebne gesty jedności, solidarności i pomocy, na miarę naszych możliwości. Mamy w tym przykład ze strony samego Chrystusa, który u progu Paschy objawił się uczniom jako prawdziwy sługa braci i sióstr (por. J 13, 1-20).

Drodzy Kapłani! Jako pasterze Kościoła w Polsce chcemy podjąć wyzwania tego czasu wspólnie z Wami. Modląc się razem, chcemy prosić o łaski Ducha Świętego, by móc lepiej rozeznać stojące przed nami zadania i wspólnie zaangażować się w ich realizację. Z naszej strony pragniemy uczynić wszystko, co potrzebne, aby wspomóc Was, parafie i wspólnoty w tym trudnym okresie. Już podjęte w tym celu działania uzupełnimy kolejnymi, w miarę zmieniającej się sytuacji i kondycji naszych wspólnot. Wspólnie prośmy Boga, abyśmy mogli ukierunkować wszystkie nasze pragnienia, zamiary, czyny i posiadane dobra jedynie do dyspozycji miłosiernego Pana. Z całego serca powierzamy Was wstawiennictwu i opiece Matki Najświętszej i patronów Polski. Prosimy razem Boga za cały Kościół w Polsce, abyśmy mogli sprostać wyzwaniom, przed którymi stoimy.

W Szydłowcu 17 stycznia rozpoczęły się Centralne Obchody 157. rocznicy wybuchu Powstania Styczniowego. Uroczystości zorganizował Związek Strzelecki oraz „Federacja Kapituła: Równość – Wolność – Niepodległość, Kontynuacji Tradycji Powstania Styczniowego 1863 roku”. Program uroczystości obejmował wydarzenia upamiętniające walki powstańców na terenie Szydłowca, Skarżyska Kościelnego, Mirca, Suchedniowa, Bodzentyna i Wąchocka. Uroczystości rozpoczęły się od odegrania hymnu państwowego na Rynku Wielkim w Szydłowcu z udziałem m.in. członków Związku Strzeleckiego oraz pocztów sztandarowych szkół i organizacji społecznych.

Władze miasta wraz z towarzyszącymi delegacjami złożyły wieniec pod płytą upamiętniająca 150. rocznicę niepodległościowego zrywu z 1863 roku. Następnie uczestnicy uroczystości udali do kościoła farnego pw. Św. Zygmunta. Nabożeństwo sprawowane w intencji Ojczyzny i Powstańców Styczniowych koncelebrowane było przez ks. proboszcza Marka Kucharskiego, ks. Stanisława Drąga i ks. Arkadiusza Bieńka w oprawie muzycznej Miejskiej Orkiestry Dętej z Szydłowca oraz asysty liturgicznej strzelców i orląt Oddziału Szydłowiec ZS. Od lat tej żywej lekcji historii towarzyszy wspólna modlitwa za powstańców styczniowych i Ojczyznę, dodatkowo w czasie mszy św. Komendant Główny Związku Strzeleckiego Roman Burek zaprzysiągł 8 kandydatów na strzelców, którzy historyczną rotę przysięgi złożyli na sztandar Związku Strzeleckiego. Po Eucharystii delegacje złożyły biało-czerwone wiązanki kwiatów przy płycie nagrobnej ks. Aleksandra Malanowicza oraz na mogile Powstańców Styczniowych znajdującej się na cmentarzu parafialnym, a także przy figurce upamiętniającej wydarzenia z 1863 roku u zbiegu ulic Narutowicza, Sowińskiego i Kąpielowej. Wartę honorową wystawili strzelcy i orlęta z Związku Strzeleckiego Oddział Szydłowiec.

W szydłowieckim zamku miała miejsce podniosła gala z udziałem wielu ważnych osobistości. Uroczystości to doskonała okazja do wręczenia odznak i wyróżnień. Daniel Woś prezes Kapituły „Równość-Wolność-Niepodległość” wręczył pamiątkowy grawerton burmistrzowi Szydłowca panu Arturowi Ludwowi, Dyrektor SCK Zamek pani Małgorzacie Bernatek oraz Romanowi Burkowi Komendantowi XIV Marszu. Szydłowieckie obchody 157. rocznicy wybuchu Powstania Styczniowego uświetnił spektakl teatralny grupy teatralnej „U Radziwiłła” oraz zwiedzanie wystawy poświęconej Powstaniu przygotowanej przez ks. Stanisława Drąga(1).