Wspomnienie Maryi Królowej zostało wprowadzone przez papieża Piusa XII encykliką "Ad caeli Reginam" (Do Królowej niebios) wydaną 11 października 1954 r., w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi. w czasie Soboru Watykańskiego I w roku 1869 biskupi francuscy i hiszpańscy prosili o to święto. Pierwszy Kongres Krajowy Maryjny we Francji odbyty w Lyonie (1900) prośbę tę ponowił. Uczyniły to również międzynarodowe kongresy maryjne odbyte we Fryburgu (1902) i w Einsiedeln (1904).

Od roku 1923 wyłonił się specjalny ruch pro regalitate Mariæ. Początkowo wspomnienie Maryi Królowej obchodzone było w dniu 31 maja, ale w wyniku posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przesunięto je na oktawę uroczystości Wniebowzięcia Maryi - 22 sierpnia. To właśnie wydarzenie ukoronowania Maryi wspominamy w piątej tajemnicy chwalebnej różańca, a we wspomnienie dokonujemy aktu ponowienia poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi.

Tytuł ten podkreślony został także w dokumentach Soboru Watykańskiego II, szczególnie w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen gentium: „Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panującego (por. Ap 19,16) oraz zwycięzcy grzechu i śmierci” (KK 59).

Pielgrzymowanie do położonego w hiszpańskiej Galicji Santiago de Compostella, wpisało się od przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia w europejską tradycję. Różnymi drogami do znajdującego się tutaj grobu Apostoła Jakuba Starszego pielgrzymowało rocznie, w szczytowym okresie średniowiecza, nawet do 1 miliona pielgrzymów. Rozbicie jedności chrześcijaństwa i jedności Europy, spowodowało spadek ruchu pielgrzymkowego i ograniczenie liczby compostelańskich pątników. Wydawałoby się, że ten zwyczaj już nie odżyje, a jednak pielgrzymi do Santiago, znów zmierzają przez Europę. W lipcu byliśmy wśród wielotysięcznej rzeszy pieszych pielgrzymów, którzy dotarli do Santiago.

Współcześnie tę wielowiekową tradycję ożywił na nowo syn polskiego narodu, papież święty Jan Paweł II, który w listopadzie 1982 roku, ogłosił w katedrze w Santiago Akt Europejski. Apelował w nim, aby Europa „Odnalazła siebie, odkryła swoje początki, tchnęła życie w swoje korzenie”. Apelował o jedność Europy i jej uznanie dla Boga, dla dziedzictwa religii. To wciąż aktualne przesłanie zrodziło na nowo zainteresowanie pielgrzymowaniem do miasta św. Jakuba. Odtwarzano sięgające przełomów I i II tysiąclecia drogi jakubowe, tworzono przewodniki, i przy wsparciu środków unijnych znakowano trasy i tworzono schroniska, zwane z hiszpańska albergami.

W ubiegłym roku do Santiago przybyło blisko 300 000 pielgrzymów (w tym blisko 4000 Polaków), którzy przynajmniej 100 km przeszli pieszo. Większość osób przechodzi znacznie więcej, a wśród nich si tacy, którzy docierają od progu własnego domu, często tysiące kilometrów. Są w tej liczbie także rowerzyści, dla których minimalny limit drogo to 200 km. Pielgrzymowanie drogami szlakami św. Jakuba, najczęściej odbywa się w samotności albo w małych grupach. Pielgrzym niesie ze sobą swój bagaż i radzi sobie sam, jakkolwiek dobrze rozwinięta sieć schronisk dla pielgrzymów jest w tej drodze znacznym ułatwieniem.

Przesłanie Matki Bożej skierowane przed stu laty do trójki dzieci, w miejscu nieopodal Fatimy zwanym Cova de Iria (Dolina Pokoju), jest ciągle aktualnym wezwaniem do nawrócenia i powrotu do Boga. Do życia wynagradzającego grzechy własne i grzechy innych ludzi, ofiarowania Bogu swojej pracy, modlitwy, radości i cierpienia. Do czerpania siły ze spotkania z Jezusem Eucharystycznym.

Naszą odpowiedzią na wezwanie Maryi do nawrócenia i pokuty winno być praktykowanie modlitwy różańcowej, odprawianie nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca, uczestniczenie w nabożeństwach fatimskich, świadome poświęcenie siebie Niepokalanemu Sercu Maryi i poznawanie i miłowanie Matki Bożej na co dzień! Maryja tworząc jedno z Chrystusem jest współodkupicielką rodzaju ludzkiego. Fatima jest orędziem wiary, pokoju, jasnym światłem błyszczącym w ciemnościach, zaproszeniem do budowania nowego pokolenia stworzonego przez Boga. Fatima dziś, to miejsce pielgrzymowania i żarliwego kultu oddawanego Matce Boga i ludzi. Obdarzone błogosławieństwami Nieba, uświęcone obecnością Królowej Aniołów i modlitwą pokoleń ludzi różnych języków i narodowości, w szczególności narodu portugalskiego. Sanktuarium pod dachem nieba z dużym placem, figurą Dziewicy Maryi, skromną kapliczką objawień, z bazyliką NMP z kolumnadą i grobami świętych wizjonerów Hiacynty i Franciszka oraz Siostry Łucji, i nową bazyliką Trójcy Przenajświętszej. W pobliżu sanktuarium droga krzyżowa, rodzinne domy Łucji, świętych Franciszka i Hiacynty. Domy pielgrzyma, sale konferencyjne, hotele, sklepy, kramiki, restauracje. To wszystko pewnie potrzebne dla pielgrzyma, jednak bez wsłuchania się w głębie fatimskiego przesłania, spotkanie z tym miejscem może być naznaczone powierzchownością, a tymczasem to wezwanie abyśmy zapłonęli ogniem miłości, aby w centrum naszego życia znalazła się Eucharystia i służba Bogu i ludziom.

Objawienia. Pierwsze z objawień Matki Bożej miało miejsce 13 maja 1917 roku. (W 1916 roku, miały miejsce objawienia Anioła Stróża Portugali). Dzieci: Lucja Santos, Francisco Marto i Jacinta Marto, pasły owce w pobliżu Fatimy. Pastuszków otoczyło silne jasne światło i zobaczyły nad niskim drzewkiem "Panią jaśniejszą niż słońce". Obecnie w tym miejscu stoi Kaplica Objawień. Podczas ostatniego objawienia 13 października 1917 roku, którego świadkami było 70 000 ludzi. Zebrani mogli dostrzec cud słońca "wielką ognistą tarczę odrywającą się od nie.ba i zstępującą na ziemię". Dzieci widziały wtedy obok słońca Matkę Bożą i Świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus.